Dziewiąta kartka

Wysłuchawszy krzyków blondynki, posłusznie pomaszerowałam pod prysznic.  Stwierdziłam, że rozsądnie będzie, jeśli jej posłucham. Znałam ją od przedszkola i wiedziałam, do czego była zdolna. Szybko zdjęłam przemoczone rzeczy i rzuciłam na ziemię. Mało co mnie to w tej chwili obchodziło. Wskoczyłam do kabiny, odkręciłam kurek z ciepłą wodą i zaczęłam namydlać ciało. Chciałam jak najdłużej pozostać z daleka od Ino, także dlatego że nie wiedziałam, co jej powiedzieć. Moje myśli rozsypały się po całej głowie.

Powoli wytarłam ciało i założyłam przygotowaną wcześniej piżamę składającą się z dresowych spodni i T-shirtu. Wysuszyłam włosy i splotłam je w dwa warkoczyki. Jak za dawnych lat, pomyślałam, przypominając sobie nocowanie u blondynki i moje fryzury jakie mi wtedy robiła. Byłyśmy jeszcze dziećmi, głupimi, beztroskimi, szczęśliwymi.

Wyszłam z łazienki i poszłam do kuchni. Znalazłam tam Ino. Ona zawsze była piękna, pełna życia i pomysłów. Miała więcej szczęścia ode mnie i ten fart do tej pory jej nie opuścił. 

— Zadowolona? — zapytałam,  okręcając się na pięcie. — Teraz możesz mi już dać spokój, poradzę sobie.

— Nie ma mowy. — Uśmiechnęła się niezrażona moim nastawieniem. — Idziesz do łóżka. Słyszałam, że ostatnio byłaś chora.

            — Mateo cię nasłał.

            — Och, Sakura! Martwiłam się. Nie dawałaś znaku życia, więc musiałam go wypytać, co się z tobą dzieje.

Poszłam do sypialni i wsunęłam się pod kołdrę.  Za oknem niebo mieniło się tysiącem gwiazd. Śmiało się ze mnie, śmiało z mojej głupoty. Poczułam ciepłą dłoń na ramieniu. Nie odwróciłam się jednak. Wciąż gapiłam się w niebo, tak piękne niebo. Wspomnienie przelatywał mi przed oczami zupełnie, jakby moje życie zaraz miało się skończyć. Może to prawda. Moje życie skończy się w dniu, w którym będę musiała poślubić mężczyznę, którego nie kocham. Łzy powoli pojawiły się w moich oczach, by po chwili płynąć po policzkach. Ino mocno mnie objęła.

— Chcesz się wygadać czy wybeczeć?

Pokręciłam głową. Yamanaka zawsze pojawiała się w odpowiednim momencie. Nie miałam już siły, by dłużej tłamsić w sobie to wszystko. Zaczęłam opowiadać, a dziewczyna nie przerywała mi, tylko uważnie słuchała, przytakując od czasu do czasu. Chyba właśnie tego potrzebowałam.

— W czym problem? — zapytała natychmiast, gdy skończyłam opowiadać. — Rodzice ułożyli ci życie z bogatym gościem, a ty się na to zgadzasz. Dlaczego się poddajesz? Sakura, którą znam, walczy o swoje.

— Tamta Sakura ciągle pakuje się w kłopoty.

— Ale zawsze wygrywa. Stawia na swoim. Walczy.

Zabolało i to bardzo. Miała rację, znów. Dlaczego ja nie potrafię sama podjąć właściwej decyzji? Dlaczego zawsze ktoś musi mi pomóc? Czy na prawdę jestem taka beznadziejna?

— Więc zgłupiałam?

— Nie. — Pokręciła głową. — Po prostu się pogubiłaś.

*

Obudziłam się kilka godzin później z ogromnym bólem głowy. Rozejrzałam się po swojej sypialni, w której gdzieniegdzie walały się butelki po sake. Inicjatywa była moja, ale to Yamanaka zakupiła trunek. Spojrzałam na blondynkę smacznie śpiącą obok mnie. Zegar wskazywał piątą nad ranem, więc spałam jakieś trzy godziny. Nie jest tak źle, pomyślałam. W nocy było mi tak dobrze.

— Jednak miło jest się upić od czasu do czasu. — Uśmiechnęłam się do siebie, wstając z łóżka. Zimna podłoga przyprawiła mnie o dreszcze. Poczłapałam do kuchni, by napić się wody i wziąć tabletkę aspiryny. Musiałam jakoś przetrwać dzisiejszy dzień, a na kacu byłby to niewykonalne.

Wróciłam do sypialni. Na szafce nocnej postawiłam butelkę z wodą dla Ino. Wyjęłam z szafy bieliznę i ubrania i poszłam do łazienki. Letnia woda delikatnie otuliła moje ciało, zmyła troski wczorajszej nocy. Powoli namydliłam ciało, a później spłukałam pianę i owinęłam się ręcznikiem. Spojrzałam w lustro. Ciekawe co przyniesie mi dzisiejszy dzień?, przemknęło mi przez myśl. Ubrałam się, uczesałam i umalowałam.

Poszłam do kuchni, by zaparzyć kawę. Z kubkiem ciepłego naparu usiadłam na kanapie. Popijając cudowny napar, wybrałam numer Mateo. Zupełnie zapomniałam, która jest godzina.

— Czego, do jasnej cho-?!

            — Cześć, braciszku.

            — Sakura? Co jest, która godzina?

            — Wczesna — odpowiedziałam zażenowana. — Przepraszam, zadzwonię później.

            Mateo ziewnął przeciągle do słuchawki.

            — Ech, daj spokój — mruknął. — Jak już mnie obudziłaś, to powiedz chociaż po co.

            — Wejdź na skypa, pogadamy o tym liście. Wczoraj… nie mogłam. — Rozłączyłam się, zanim zadał jakiekolwiek niewygodne pytanie. Nie chciałam go martwić. Miałam przy sobie Ino, więc wszystko było dobrze. Chyba.

Zalogowałam się i włączyłam komunikator. Czekając aż brat zrobi to samo, przygotowałam sobie kilka kanapek. Gdy zajadałam się jedną z nich, przyszło powiadomienie o rozmowie.

— Nie wyglądasz za dobrze.

Chłopak miał potargane włosy, a na jego buzi odcisnął się wzorek z poduszki.

            — Jest środek nocy, Sakura — odpowiedział, ziewając.

— Nie przesadzaj. — Uśmiechnęłam się, ale natychmiast spoważniałam. — Chcę abyś przesłał mi te twoje plany na uratowanie firmy, a także przekazał wszystkie prawa autorskie. — wyjaśniłam mu powód pobudki.

— Huh? Co? — Mateo natychmiast się obudził. — O czym ty mówisz?

— Potrzebuje ich — nalegałam.

— Po co?

— Po prostu ich potrzebuję — odpowiedziałam wymijająco.

            — Sakura! — krzyknął, uderzając pięścią w biurko. Jego komputer zadrżał, a obraz na chwilę się zaśnieżył.

— Chcę je sprzedać Uchiha Corporation.

— Oszalałaś? Chcesz nas pogrążyć? Przecież to miały być plany na uratowanie naszej rodzinnej firmy!

Przestraszyłam się, że swoimi wrzaskami mógł obudzić rodziców.

— Uspokój się, to ci wyjaśnię — powiedziałam zdenerwowana. — Naszej firmy… Po tym co zrobił ojciec, nie mam ochoty wyciągać go z opresji. Miałam się z tobą wczoraj skontaktować w sprawie tego listu, ale nie byłam w dobrym stanie. Wieczorem zaczepił mnie dzielnicowy… — zaczęłam wszystko powoli opowiadać. Nie pominęłam również wątku schroniska, ponieważ miał dla mnie ogromne znaczenie.

            Chłopak, wysłuchawszy mojej opowieści, milczał przez dłuższą chwilę. Najwyraźniej musiał pozbierać myśli.

— Fałszywy list, w którym ojciec oczernia Sasuke — mamrotał Mateo. — potem udaje dobrego tatusia, ale po co? Uchiha wykupują schronisko, ale po co? Grunt pod nowa inwestycje?  

Bezskutecznie próbowaliśmy znaleźć wspólny mianownik. Nawet z pomocą Ino, która obudziła się jakiś czas później, wciąż staliśmy w miejscu. W kółko powtarzaliśmy wszystkie wydarzenia i sytuację, jakie miały miejsce. Mateo Ciągle powtarzał, że brakuje tu jednego elementu, jednego słowa, jednej rzeczy, jednego mianownika. To wszystko było układaną, jak puzzle składające się z tysiąca kawałków. Zgubisz jeden puzzelek, a obraz staje się niepełny.

Zmęczona oparłam głowę na kanapie. Ino dyskutowała z moim bratem, szukając tego brakującego elementu. Dziwiłam się, skąd ona ma tyle siły i energii.

— Pieniądze, sława, pozycja — wyliczała.

— Nie wydaje mi się… — Pokręcił głową. — Sakura, przesłałem ci już te papiery na twój e-mail. Nie bardzo rozumiem, co zamierzasz, ale zaufam ci — powiedział poważnie.

— Dziękuję.

           — Czemu wczoraj się upiłyście? — Chytry uśmieszek pojawił się na twarzy mojego braciszka. .

— Skąd pewność, że obie się upiłyśmy? — zapytała blondynka, mrużąc oczy.

— Przecież to oczywiste, pijaczyno — Mateo nie ukrywał rozbawienia. — Która godzina tak w ogóle?

— Siódma trzydzieści — odpowiedziała Yamanaka.

— Muszę się zbierać. Ojciec kazał mi się opiekować firmą.

— Nie ma go w domu? — zdziwiłam się, natychmiast przysuwając się bliżej laptopa.

— Wyjechał do Tokio.

            — Dlaczego…? — szepnęłam, przygryzając wargę.

— Kochanek.