Czternasta kartka

Obudziłam się wczesnym rankiem. Budzik wskazywał trochę przed szóstą. Za oknami było jeszcze ciemno i ponuro. Nic nie wskazywało na to, że pogoda będzie ładna. Zwlokłam się z łóżka i poszłam do łazienki. Wzięłam długi prysznic. Założyłam czarne rurki i kremowy golf. Włosy związałam w warkocz, a grzywka jak zwykle opadała mi na czoło. Zrobiłam sobie delikatny makijaż, po czym poszłam do kuchni zjeść śniadanie.

Nie miałam na nic ochoty. Czułam się jak siedem nieszczęść po wczorajszej sprzeczce z Itachi'm... Czy to w ogóle była kłótnia? Beznadziejne pytanie.

Co się ze mną dzieje?  Już nawet nie potrafię racjonalnie myśleć. Może zawsze tak było? Nie, niemożliwe. Kiedyś żyłam w samotności i nie musiałam kontemplować nad swoimi relacjami z innymi ludźmi. Potem pojawił się on i zburzył mur, który tak długo wokół siebie budowałam. Teraz znów jestem sama. Chcę go odzyskać, chcę żeby tu był. Nie rozumiem, dlaczego Itachi mi wczoraj nie uwierzył.

Usiadłam na kanapie i włączyłam laptopa. Przeczytałam skrót wiadomości, czego nigdy nie robiłam. Potem sprawdziłam pocztę. 1 nieprzeczytana wiadomość; od Mateo. Szybko przeczytałam jej treść i z ulgą stwierdziłam, że to dobre wieści. Ojciec zajmuje się ratowaniem firmy, więc nie ma czasu na szukanie mi kolejnego kandydata na męża. Choć jeden problem mniej.

Wyłączyłam laptopa. Przeszłam do sypialni i spojrzałam na półkę. Leżało na niej kilka książek, które zdążyły pokryć się już cienką warstwą kurzu. Pamiętam, że przywiozłam je by mieć co czytać. Wyszło jednak na to, że nigdy żadnej z nich nie przeczytałam. Przejechałam palcami po okładkach.  Wybrałam Ostatnią piosenkę N. Sparksa. Usiadłam na łóżku i zagłębiłam się w lekturze.

Gdy skończyłam czytać, byłam pewna jednego. Nie ważne w jakiej jesteśmy sytuacji, miłość zawsze jest najważniejsza. Ona jest blisko, ktoś kto nas kocha jest blisko, a my często tego nie dostrzegamy. Traktujemy tę osobę jak codzienność, jest z nami dzisiaj – będzie i jutro. A jak zachoruje? Wyzdrowieje i będzie żyć dalej, bo przecież jest jak codzienność, na zawsze. A jak umrze? Łzy. Żal, że się nie powiedziało dwóch najważniejszych słów. Żal, że nie zrobiło się czegoś więcej.  Żal, że nie dostrzegało się tej miłości, którą ta osoba nam dawała. A potem już tylko żal do siebie, że ta osoba może nie wybaczy nam tego, iż jej miłość odtrącaliśmy. Traktowaliśmy ją jak codzienność.

            Otarłam ręką łzy. Po raz kolejny zaczynała się moja życiowa lekcja. Los poprosił mnie do odpowiedzi. Na kartach przeznaczenia napisał równanie. Jak je rozwiązać? Kogo poprosić o pomoc?

Wstałam z łóżka i odłożyłam książkę. Spojrzałam na nią ostatni raz. Poszłam do łazienki, aby poprawić makijaż, który trochę mi się rozmazał. Oczy miałam lekko czerwona, ale puder załatwił sprawę. Spojrzałam na komórkę. Zegar wskazywał dziewiątą trzydzieści. Przeczytanie tej książki trochę mi zajęło.

Spakowałam do czarnej torebki książeczkę zdrowia i parę innych papierków. Od dawna nie byłam u lekarza. Trochę się obawiałam tej wizyty. Ubrałam beżowe botki na obcasie i płaszcz. Zamknęłam drzwi, wychodząc z mieszkania. Zeszłam powoli po schodach.

Na zewnątrz powietrze było zimne i nieprzyjemne. Chmury zakrywał niebo. Pogoda, tak jak mój nastrój, była do niczego. Ulicami Tokio szłam powoli. Mi, w przeciwieństwie do innych ludzi, nigdzie się nie spieszyło. Nie było takiej potrzeby. Co się odwlecze to nie uciecze, nie?

Po kilkunastu minutach dotarłam na miejsce. Spojrzałam na średniej wielkości biały budynek. Był zadbany i aż zachęcał do odwiedzin. Powoli weszłam do środka. W recepcji zapytałam, czy lekarz rodzinny byłby mnie w stanie dziś przyjąć, bo nie byłam zapisana. Na moje szczęście nie miał dziś dużo pacjentów. Poszłam do poczekalni. Płaszcz powiesiłam na wieszaku i usiadłam na krzesełku. Bawiłam się palcami jak małe dziecko. Moje myśli krążyły tylko wokół jednej osoby.

Itachi

— Sakura Haruno. — Wywołała pielęgniarka.

Wstałam i powoli weszłam do środka. Gabinet lekarza nie był duży, ale za to przestronnie urządzony. Na środku biurko, po prawej stronie szafki z lekami, po lewej kozetka. Wszystko w jasnych, przyjemnych barwach. Po krótkim przywitaniu usiadłam naprzeciwko lekarza.

— W czym mogę pani pomóc? — zapytał, wpatrując się we mnie swoimi czarnymi tęczówkami. Mężczyzna był już osoba starszą, a zatem doświadczoną. Miał brązowe włosy z siwymi pasemkami. Na jego twarzy pojawiały się zmarszczki, ale na moje oko był po pięćdziesiątce.

— Właściwie to nie wiem — zaczęłam. — Od dłuższego czasu mam zawroty głowy, omdlenia, źle się czuje.

— Bóle głowy?

— Tak.

— Jest pani pewna, że to nie ciąża? — zapytał, a ja tylko przytaknęłam głową. — Proszę pójść zrobić prześwietlenie głowy do pokoju numer 12. Jak będzie miała pani zdjęcie możliwe, że będę mógł powiedzieć coś więcej — rzekł po namyśle.

Wszystko działo się bardzo szybko i po kwadransie znów siedziałam w gabinecie lekarza. Podałam mu zdjęcie, a on ze skupieniem się mu przyglądał. W pewnym momencie zobaczyłam jak jego twarz poważnieje. To nie mogło oznaczać nic dobrego. Czułam to.

— Pani Haruno, nie wiem jak to pani powiedzieć. Nie lubię przekazywać złych wieści. Mam małą wnuczkę. Kiedyś poprosiła mnie bym zawsze pomagał ludziom, ale w tym przypadku...

— Niech pan to w końcu powie.

Miałam dość już tego pomieszczenia. Chciałam jak najszybciej je opuścić. Najpierw jednak muszę poznać prawdę.

— Przykro mi.

*

Rzuciłam torebkę na podłogę, tak samo jak buty i płaszcz. Klucze wylądowały gdzieś w kącie. Powolnym i chwiejnym krokiem poszłam do sypialni. Położyłam się na łóżku i zaczęłam wpatrywać w sufit. U lekarza, w jego gabinecie łzy leciały mi bez przerwy, ale teraz nawet jedna łezka nie chciała spłynąć i przynieść mi ulgę. Dlaczego ja?

Nie zastanawia mnie już nawet fakt, czemu ta, a nie inne choroba z pośród tysiąca innych. Może nawet lepiej, że nie potrąci mnie samochód albo zamachowiec nie zastrzeli na ulicy. Może lepiej, że będę wiedziała, na co umrę. 

kilkanaście lat wcześniej 

Patrzyłam na kartkę, jakby była dokumentem zapisanym chińskimi krzaczkami. Dlaczego nikt mi nie powiedział? Dlaczego sama muszę się dowiadywać, na co choruje moja babcia? 

Było mi smutno, ale nie mogłam pokazać rodzicom, że cokolwiek wiem. Odłożyłam papier, starając się, by leżał idealnie. Jak zwykle zaczekam, aż mama odważy mi się powiedzieć prawdę. Jak zawsze jestem tchórzem. Tchórzliwym dzieckiem.

Może mi ktoś powie, co ja mam robić w szpitalu z chorą babcią i innymi chorymi? Jak nic zanudzę się na śmierć! Czemu mam tu siedzieć? Po co?

Dobra, nie było tak źle. Siedziałam, siedziałam i słuchałam muzyki. Wieczorem przyszła mama i znów, zanim poszłyśmy, musiałyśmy posiedzieć.

Gdybym wiedziała jak to się skończy, gdyby miała choć trochę wyobraźni... Jak zawsze małostkowa i głupia, pełna nadziei, że świat jest piękny, dobry, sprawiedliwy

Rano gdy grałam na komputerze,  zadzwonił telefon mamy. Siedziałam jeszcze w piżamie i delektowałam się życiem. Mateo leżał w łóżku. Po chwili mama łamiącym się, lecz donośnym głosem powiedziała:

— Ubierajcie się. Babcie nie żyje. 

— Nasza… Babcia?

Beznadziejne pytania, nie? Poczułam spływające łzy, a potem obraz się załamał. Świat się zawalił. Wszystko legło w gruzach, a moje serce, zaślepione fałszywymi ideałami, pękło na pół.

Jedyną miłą rzeczą tego dnia było to, że tata mnie przytulił. Płakałam, a on mnie przytulił. Nigdy tego nie robił. Może jak byłam mała, ale tego nie pamiętam. Widziałam na zdjęciach i nic więcej. Ale wtedy… zrobił to naprawdę – przytulił na krótką chwilę.

Tak sobie myślę pamiętniczku, że jestem beznadziejnym przypadkiem. To wydarzenie sprzed roku powinno mnie zmienić, nauczyć czegoś, a tu nic.  Wiem jednak jedno: rak, choćby nie wiem jaki kit nam wciskali, nie jest uleczalny. Ja w to nie wierzę.

Czemu? Bo, widzisz pamiętniczku chemia jest wszędzie. Mówią, że jabłka są zdrowe, no ale ile sztucznych substancji zawierają tego nikt nie raczy zauważyć. A potem chemią leczą raka i tak jest prawda.

Chemia zatrują, chemią wyleczą.

            — Ironia losu — szepnęłam, pociągając nosem.

Na zegarku dochodziła dwunasta. Itachi był jeszcze w szkole. No właśnie, Itachi. Po części miał rację – jestem chora, ale wczoraj jeszcze nic o tym nie wiedziałam. Co ja mam z tym fantem zrobić? Powiedzieć mu czy nie?  Beznadziejne pytanie.

Zaczęłam się bawić komórką. Po chwili obracania jej, wystukałam krótkie: Potrzebuję cię.