Druga kartka

Stałam jak zahipnotyzowana. Co on tu robi? Tylko to w tej chwili chciałam wiedzieć. Gdy wyjeżdżałam, wyraźnie mi powiedział, że nie rozumie mojej decyzji i jej nie akceptuje. Więc co się stało? Oby nic poważnego. Z ociąganiem zaprosiłam go do środka. Musiałam przyznać, że wydoroślał. Mój kochany młodszy braciszek. Jego blond włosy były dłuższe niż zazwyczaj, a rysy twarzy lekko się wyostrzyły. Był też dużo wyższy. W jego zielonych oczach dostrzegłam żal, ale i niepewność. Ubrany jak zwykle – dżinsy, czarny sweter i  szaro-niebieski dres. Mateo był młodszy ode mnie o dwa lata, ale to zawsze on opiekował się mną, a nie ja nim.

Usiadł na kanapie w salonie, podczas gdy ja oparłam się o parapet. Cisza była tak głucha, że wydawało mi się, iż słyszymy nawzajem swoje myśli. Jego wyraz twarzy mówił: zaskoczyłem cię, co?

— Zdziwiona? — zapytał, spoglądając na mnie. W jego głosie nie było żalu, ale oczy mówiły coś innego.

— Trochę — odparłam — Stało się coś? Rodzice się rozchorowali albo...

— Nie, nic z tych rzeczy — przerwał mi. — Mam małe kłopoty i tyle — wyznał po chwili. Zaskoczył mnie. Czasami był nieznośny, ale nigdy nie pakował się w kłopoty.

— Więc? — dopytywałam, ale chyba nie miał ochoty na zwierzanie. Mimo to jego przyjazd tutaj musiał coś znaczyć.

— Ostatnio jak robiłem porządki na strychu znalazłem pewne dokumenty. Dość stare, ale wynikało z nich, że dziadek wziął kredyt na sporą kwotę. Poszperałem trochę w papierach ojca i wychodzi na to, że dług nie został spłacony w całości, a odsetki wciąż rosną. Firma ma chyba problemy, bo ostatnio zwolniono kilku pracowników. Zaoferowałem ojcu swoją pomoc, ale powiedział, że najpierw muszę skończyć szkołę — wytłumaczył Mateo. Nadal jednak nie rozumiałam po co mnie odwiedził. Mógł mi o tym powiedzieć przez telefon.

— Dobrze, ale co ja mam z tym wspólnego? — spytałam łagodnie.

— Sprawa wygląda tak. Jedno z nas przejmie firmę ojca, a najprawdopodobniej będę to ja. Mogę to być ja, ale jeśli będzie to ktoś inny, to dług przechodzi na ciebie, bo jesteś starsza.

— No dobrze, jaka to kwota? — Odważyłam się zadać to pytanie.

— Około dwadzieścia tysięcy. — Odetchnęłam z ulgą. — W euro.

            — Co? Dlaczego?! — krzyknęłam

— Nie mam pojęcia. — Pokręcił głową, wstając z kanapy. — O mnie się nie martw. Zatrzymałem się u kumpla. — Pocałował mnie w czoło. — Chciałem tylko, żebyś wiedziała. Jakoś to załatwię, obiecuje. Na razie! — rzucił i szybko się zmył. Usłyszałam tylko, jak trzaska drzwiami.

— Braciszku… — szepnęłam do pustego mieszkania. Położyłam się na kanapie i przykryłam kocem. Było mi zimno, a moje ciało ogarnęły dreszcze. Musiałam to wszystko przemyśleć. Jednak nie miałam sił, ani ochoty. Jutro znów czekała mnie powtórka z dzisiaj – rozgadani uczniowie, zapracowani nauczycieli i on. Nie, nie, nie. On jest nauczycielem i nie ma dla niego innej podgrupy. Są rozgadani uczniowie i zapracowani uczniowie.

Itachi Uchiha. Czy ja już gdzieś nie słyszałam tego nazwiska…? Sen przyszedł tak niespodziewanie, że nawet nie miałam sił się bronić.

*

Rano obudziłam się bardzo niewyspana. Kanapa nie była najlepszym miejscem do spania. Wstałam i poszłam do łazienki wziąć prysznic. Humor od razu mi się poprawił. Niestety pogoda postanowiła mi zrobić na złość. Deszczowe chmury zawisły nad miastem. Lada chwila miał z nich spaść deszcz. Poszłam do sypialni i z szafy wyciągnęłam, co nadaję się na tę pogodę, czyli czarne dżinsy, szary sweterek i ciemną, krótką kamizelkę z ozdobnymi zameczkami. Założyłam też czarny zegarek i zrobiłam szybki makijaż. Spojrzałam na rękę. Wpół do ósmej. Jeśli zaraz nie wyjdę, to się spóźnię, pomyślałam. Ubrałam jeszcze trampki. Szybko złapałam torbę i klucze. Miałam wychodzić, gdy usłyszałam burczenie w brzuchu. Postanowiłam to załatwić później. Zamknęłam drzwi i zbiegłam po schodach.

Na dworze zaczęło kropić. Parasol! Oczywiście został w mieszkaniu. Nie miałam wyboru. Przeskakiwałam po dwa stopnie, by dostać się na drugie piętro. Otworzyłam drzwi, przewaliłam chyba pół mieszkania i w końcu znalazłam to, czego szukała. Zerknęłam jeszcze na bałagan jaki zrobiłam. Postanowiłam zająć się tym później, bo teraz znów musiałam zejść z drugiego piętra.

W drodze do pracy ponownie zaburczało mi w brzuchu. W małej piekarni niedaleko gimnazjum kupiłam sobie coś słodkiego i zjadłam błyskawicznie. Na zegarku dochodziła ósma. Poddałam się. I tak już jestem spóźniona. Co za różnica dwie minuty czy pięć?

W szkole znalazłam się trzy minuty po ósmej. Poszłam do pokoju nauczycielskiego, zostawiłam parasol i zerknęłam na plan. Japoński z słynną III b. Wzięłam klucze i poszłam w stronę sali. Uczniowi chyba się strasznie niecierpliwili, a mój widok ucieszył ich tak, jak zeszłoroczny śnieg.

W klasie nie zamierzali się uspokoić. Wydaje mi się, czy oni mnie nie lubią? Możliwe, że nie lubią żadnego z nauczycieli. Podeszłam do tablicy i przejechałam po niej kredą. Okropny pisk przywołał ich do porządku. Ciekawe na jak długo?

Zaczęłam sprawdzać obecność, problem napotykając dopiero pod koniec listy.

— Zapytam po raz ostatni. Czy Konohamaru Sarutobi jest obecny? — Zaczynali mnie poważnie irytować

— Tak!

— Nie!

— Jestem!

Każdy przekrzykiwał się, jak mógł, wprowadzając coraz większy zamęt. Mam dosyć! Wzięłam gruby tom poezji japońskiej i uderzyłam nim o biurko. Podłoga zadrżała. Nareszcie zapadła cisza. Wróciłam do obecności. Jak się okazało chłopak był w szkole. Gdy skończyłam zaczęłam prowadzić lekcję powtórkową o częściach mowy i zdań.

Zadzwonił dzwonek. Wszyscy zerwali się jak oparzeni i chcieli wyjść na przerwę. Niestety, ja też chcę się zabawić, trzeba było mnie nie drażnić.

— Chwila, wracać na miejsca! — rozkazałam. Spotkałam się z wieloma rozgoryczonymi spojrzeniami. — Dzwonek jest znakiem dla nauczyciela, że ma kończyć lekcję. Jeśli ktoś czytał regulamin, to o tym wie — wyjaśniłam szybko. — Jako zadanie domowe zrobicie stronę piątą z ćwiczeń.

— Co? Przecież dopiero co się zaczęła szkoła! — zaprotestował ktoś z ostatniej ławki

— Myślę, że jesteście już wystarczająco duzi by pojąć, że jako najstarsi będziecie mieli dużo prac domowych i innych ćwiczeń. To wszystko ma wam pomóc w przygotowaniu do egzaminów końcowych, ale jeśli ktoś chcę, mogę już dziś przygotować dodatkowe karty pracy. — Z każdym kolejnym słowem widziałam coraz większe przerażenie w ich oczach.

— Nie — odpowiedzieli chóralnie.

— Dobrze. Możecie wyjść na przerwę. — Pozwoliłam im w końcu opuścić klasę.

*

Ostatnia lekcja i nareszcie koniec. Na szczęście to klasa pierwszaków, więc powinien być spokój. Zaczęłam od obecności. Byli tu nowi i wystraszeni, więc zachowywali się jak aniołki. Temat lekcji chyba wszystkim się spodobał. Zaskoczyło mnie, że chętnie zgłaszali się do odpowiedzi. Przy nich starszaki to diabły z rogami. Po raz pierwszy praca nauczycielki zaczęła sprawiać mi radość. Kwadrans przed dzwonkiem do klasy weszła pani dyrektor i poprosiła mnie na chwilę. Wyszłam na korytarz zostawiając uczniów na chwilę.

— Przepraszam, że przerywam, ale mam małą sprawę. — Blond włosy tym razem miała związane w dwie kitki, ale wyglądała równie ładnie jak wczoraj  — Pod koniec tygodnia w teatrze Smile organizowane jest przedstawienie. Zadzwonili do mnie wczoraj i dziś muszę odpowiedzieć. Jest trochę mało czasu, ale może podjęłaby się pani organizacji wycieczki — wytłumaczyła szybko. Orzechowe oczy patrzyły na mnie z nadzieją, ale to tylko utwierdziło moją decyzje, którą podjęłam automatycznie.

— Dobrze. Chętnie się wszystkim zajmę — odpowiedziałam.

— Dziękuję. — Uśmiech rozpromienił twarz pani Tsunade. — Tutaj są wszystkie informacje. — Podała mi kartkę. — Trzeba tylko wydrukować zgody i znaleźć drugiego opiekuna. Liczba miejsc jest ograniczona do trzydziestu. I wolałabym aby pojechały klasy pierwsze, ostatecznie drugie.

— Wszystkim się zajmę — powiedziałam i wróciłam na lekcję. Zanim zadzwonił dzwonek, powiedziałam pierwszakom o wycieczce i, że jeśli ktoś jest chętny to jutro wpiszę go na listę.

Zamknęłam klasę i poszłam do pokoju nauczycielskiego. Spotkałam tam Anko, nauczycielkę chemii i Orochimaru, nauczyciela biologii, który przyprawiał mnie o ciarki. Mogę się założyć, że uczniowie go nie cierpią. Anko, z tego co zdążyłam się zorientować, była spokojna i miła, chociaż też się denerwowała. Wczoraj na przerwie widziałam ją w akcji. Ktoś z III b próbował zastraszyć pierwszaka. W efekcie końcowym to trzecioklasista został zastraszony przez nauczycielkę i wylądował u pani dyrektor. Podeszłam do niej i zapytałam, czy nie zechciałaby być drugim opiekunem na wycieczce. Ku mojemu zdziwieniu, zgodziła się błyskawicznie. Jedno z głowy, muszę jeszcze wydrukować zgody i zrobić listę uczniów.

Trochę zajęło mi to całe drukowanie i  gdy skończyłam, było już po piętnastej. W szkole odbywały się już tylko zajęcia dodatkowe. Spakowałam wszystkie papiery, ubrałam się i  wyszłam przed szkołę. Wciąż padało. Rozłożyłam parasol i powoli udałam się w stronę domu.

Z łatwością otworzyłam drzwi i weszłam do mieszkania. Zdjęłam kurtkę i torbę. Podeszłam do okna. Na ścianach jednego z wieżowców grupka ludzi montowała nowy plakat. Na razie nie było nic widać, ale ciekawość zrobiła swoje. Poczekałam kilka minut i oto przede mną wisiał piękny...

— Uchiha Itachi — szepnęłam do siebie, gdy zdałam sobie sprawę z tego. co widzę. Deidara Douhito, Sasori no Akasuna,  Kisame Hoshigaki oraz nauczyciel muzyki, czyli słynna czwórka z zespołu Akatsuki.

Skoro Uchiha jest bogaty to dlaczego pracuje w gimnazjum jako nauczyciel muzyki?

Pobiegłam do sypialni po laptopa. Usiadłam na łóżku. Włączał się chyba całą wieczność. W wyszukiwarce wpisałam: Itachi Uchiha. Tysiące artykułów i innych opinii na jego temat pojawiły się na stronie głównej.