Czwarta kartka

Zastanawiałam się, co zrobić. Mam dwa wyjścia – przekonać Konohamaru, by nie skakał lub pozwolić mu skoczyć. Nie, to drugie odpada. Tylko jak go przekonać? Może w ogóle nie powinnam tu przychodzić. Ale jak by nie patrzeć to z mojej winy tu jest. Mogłam nie prosić o tę listę. Pewnie mu grozili i chłopak ma dosyć życia. Dlaczego zawsze, gdzie się nie pojawię, potrafię wszystko zepsuć? Czemu niszczę szczęście innych? Czarne myśli wypełniły mój umysł.

— Dobrze Konohamaru, wygrałeś — powiedziałam. Czułam, że to nie jest miejsce dla mnie, że mogę jeszcze bardziej zaszkodzić, dlatego zaczęłam się wycofywać.

— Co?

— Skoro uważasz, że jesteś na tyle dorosły, by podejmować decyzję o odebraniu sobie życia to proszę bardzo, skacz! Przecież tak postąpiłby każdy mądry człowiek. Wszedł na dach, skoczył i uciekł od problemów jak tchórz! To twoja decyzja, więc nie mam tu nic do gadania! — Nakręcałam się coraz bardziej.

— Pani nic nie rozumie — powiedział słabym głosem, a słone łzy zaczęły spływać mu po policzkach.

— Wiec pozwól mi zrozumieć — odpowiedziałam.

            Zapadła długa i pełna niepewności cisza. Na dole strażacy byli w pełnej gotowości. Nauczyciele, którym nie udało się nakłonić uczniów do powrotu do szkoły, obserwowali sytuacje. Wszystko zależało od nas, mnie i Uchihy. To my staliśmy na dachu. To my próbowaliśmy go powstrzymać, ale teraz wszystko zależało już tylko od brązowowłosego. Skoczy czy nie? To jego wybór, jego decyzja. Niepewnie zrobił krok w naszą stronę, jakby bojąc się, że popełnia kolejny wielki błąd.

Nie skoczył.

— Przepraszam. — Załkał jak małe dziecko.

— To nie mnie powinieneś przepraszać. — Podeszłam do niego i mocno przytuliłam. Czułam, że potrzebuje bliskości drugiego człowieka.

*

Prowadziłam lekcje z drugoklasistami, podczas gdy Konohamaru w obecności pani psycholog i wychowawcy rozmawiał z panią dyrektor. Jeśli nie powie całej prawdy, tak jak mi obiecał, to zło nie zostanie ukarane, a dobro nie zwycięży. Samobójstwo wcale nie jest najlepszym rozwiązaniem. Zastanawiałam się, co zmusiło go do tej ostateczności.

Podeszłam do tablicy i narysowałam tabelkę: dobro/zło.

— Każdy po kolei podejdzie teraz do tablicy i napisze dwa wyrazy, jedno określenie do jednej kolumny — wyjaśniłam.

Uczniowie powoli wypisywali swoje skojarzenia. Zdziwił mnie fakt, że potrafili wypisać więcej określeń na zło niż dobro. Czy tak jest w rzeczywistości? Zło króluje nad dobrem?

Dzwonek oznajmił koniec lekcji, która ciągnęła się w nieskończoność. Przy wyjściu czekała na mnie sekretarka Shizune. Jak zwykle skromnie ubrana i z nieśmiałym uśmiechem na ustach. Poprosiła mnie, bym poszła z nią, ponieważ pani dyrektor chce mnie widzieć. W jej gabinecie była napięta atmosfera. Jednak zanim ktokolwiek się odezwał, do środka wpadł nieproszony gość.

— Dzień dobry, babuniu Tsunade!

— Nie nazywaj mnie tak, smarkaczu! — Kobieta syknęła, wyraźnie poirytowana.

— Sakurcia? — Spojrzał na mnie swoimi niebieskimi oczyma. Szybko zreflektowałam się, że stoi przede mną Naruto Namikaze, najgłośniejszy i najbardziej kłopotliwy chłopak, jakiego znałam. Miał jasne włosy,  lazurowe oczy i uśmiech od ucha do ucha.

— Znacie się? — pani Tsunade nie kryła zdziwienia.

— Tak — odpowiedziałam.

— Tata nie mógł przyjść, więc przysłał mnie. — Naruto zmienił temat.

— Siadaj. — Gestem ręki pokazała mu krzesło obok Sarutobiego. — Wiesz w ogóle po co tu przyszedłeś?

— Konohamaru chciał skoczyć z dachu — powiedział, poważniejąc.

— Znamy już powód przez, który do tego doszło — zaczęła monolog  — Jak się okazało w szkole działa gang. Jego członkowie wyłudzają pieniądze, zastraszają uczniów, jak i nauczycieli, sprzedają narkotyki. Konohamaru jest jedną z ofiar. Nie bardzo wiem, w jaki sposób ich ukarać...

— Proszę wybaczyć, ale nie uważa pani, że wystarczająco długo byli karani? Może czas by ponieśli prawdziwe konsekwencje swoich czynów — przerwałam kobiecie.

— Co pani proponuje? — zapytał Itachi, który do tej pory milczał.

— Moim zdaniem powinni zostać wydaleni ze szkoły, a sprawa niezwłocznie zgłoszona na policję.

— Nie będę ukrywać, że jestem zaskoczona. — Po chwili ciszy pani dyrektor w końcu się odezwała — Itachi?

            — Zgadzam się na takie rozwiązanie — powiedział lakonicznie.

— W takim razie zwołamy radę pedagogiczną dzisiaj o szesnastej. — Zadecydowała pani Tsunade.

— W takim razie, po co musiałem tu lecieć przez pół miasta? Na te pięć minut — wtrącił swoje trzy grosze Namikaze.

— Chyba nie sądzisz, że puszczę Konohamaru samego do domu. Jesteś jego kuzynem i osobą pełnoletnią, więc go odprowadzisz i poczekasz, aż wrócą twoi rodzice. Jasne? — Posłała mu groźne spojrzenie.

            — Taa.

*

            Nie ma to jak pierwszaki. Są grzeczni, mili i chcą odpowiadać na pytania; aniołki z nich. Mimo, że prowadziłam lekcję to myślami wciąż byłam zupełnie gdzie indziej. Po wyjściu z gabinetu Naruto powiedział mi cos ciekawego:

— Rodzice Konohamaru zginęli w wypadku. Mieszka z nami, bo jego dziadek jest bardzo zapracowany. Czasami jest mu trudno, ale nie daje tego po sobie poznać. To dobry dzieciak, w gruncie rzeczy.

— Możecie się spakować, za chwilę będzie dzwonek — obwieściłam klasie.

— Proszę pani, a co z wycieczką do teatru? — zapytał Taichi

Świetnie! Przez to wszystko kompletnie o tym zapomniałam. Mam gdzieś zgody, a listę mogę zrobić teraz.

— Dziękuję za przypomnienie. Chętni niech ustawią się przy biurku. Zrobię listę i od razu rozdam wam zgody.

Zgodnie z planem. Poszło łatwiej niż myślałam. Najśmieszniejsze jest to, że cała klasa była chętna na wyjazd. Albo nie chce im się uczyć, albo lubią sztukę. Chwilę później zadzwonił dzwonek, a sala opustoszała. Sięgnęłam po telefon. Muszę odwołać spotkanie z braciszkiem. Masz jedno nie odebrane połączenie od Mateo. Ciekawe czego chciał. Wybrałam jego numer i cierpliwie czekałam, aż odbierze.

— Dzwoniłeś, prawda?

— Tak, bo jednak nie mogę dzisiaj się z tobą spotkać. Coś mi wypadło.

            — Jasne. Mi też zmieniły się plany.

            — Um — mruknął. — Na razie.

            Dziwne, pomyślałam. Ciekawe co on właściwie tutaj tak długo robi? Nie powinien już wrócić do domu? Muszę zadzwonić do rodziców, chociaż nie wiem, czy odbiorą. Są trochę obrażeni.

*

Nudniejszych procedur już nie mogli wymyślić. Kto słyszał, żeby przed rozpoczęciem rady czytać regulamin szkoły? Bezsensu. Siedziałam od dwudziestu minut na niewygodnym krześle i słucham jednym uchem. Chciało mi się spać i byłam zmęczona. Zbyt wiele wrażeń, jak na jeden dzień.

Głos zabrała pani dyrektor. Naświetliła problem i przedstawiła propozycję wydalenia tych uczniów ze szkoły. Zaczęto dyskutować. Głosy były podzielone, ale w końcu wyszło na tak. Młodociany gang zostanie wyrzucony. Senju wspomniała jeszcze o wycieczce do teatru oraz o motywowaniu uczniów do ciężkiej pracy. Niedługo później wszyscy zaczęli szykować się do wyjścia. Kilka słów pożegnania i koniec.

— Sakura, Itachi. Możecie jeszcze chwilę zostać? — poprosiła pani dyrektor.

Kiwnęliśmy zgodnie głową. Poszliśmy za nią do jej gabinetu. Usiadła w fotelu i zaczęła nas lustrować wzrokiem. Zastanawiałam się, o co chodzi.

— Cała ta sytuacja w ogóle nie powinna się zdarzyć. Pomyślałam, że powinniśmy przeprowadzić prelekcje na ten temat. Jesteście młodzi i pełni pomysłów, dlatego chciałabym... — zaczęła tłumaczyć sprawę.

W jednej chwili zrobiło mi się słabo. Czułam się jak powietrze. Świat zaczął znikać. Traciłam kontakt z rzeczywistością. Słowa pani dyrektor już do mnie nie docierały. Przed oczami miałam coraz więcej ciemnych plamek. Ostatnim, co zarejestrowałam były silne ramiona, które uchroniły mnie przed upadkiem. Potem nastała ciemność.