Szósta kartka

Dłużej tak nie można. Nie będę korzystać z gościnności Uchihy w nieskończoność. Może dwa dni to nie tak dużo, ale coś mi mówiło, że powinnam już wrócić do siebie. Hm... i tu pojawia się mały problem. Nie wiem gdzie są moje ubrania, bo chodziłam w ubraniach Itachiego.

            Wyszłam spod ciepłej kołdry. Zimna podłoga przyprawiła mnie o dreszcze. Przeszłam na palcach parę kroków. Zauważyłam uchylone drzwi. Zajrzałam, a tu wielka niespodzianka. Łazienka, a w niej na jednej z szafek leżą moje ubrania. Pomieszczenie było w kolorze hebanu, a akcentem kolorystycznym była czerwień. Czy on aż tak lubi czerń? Centralnym punktem była duża, kwadratowa wanna. W ścianie przy niej było wcięcie, w którym znajdowały się kosmetyki. Obok niej stała szafka z umywalką, a nad nią duże lustro. Na suszarce wisiały czarne, puchate ręczniki. Jest też toaleta.

Korzystając z nieobecności mężczyzny, podeszłam do wanny i napuściłam wody. Zdjęłam ubranie, a miękki dywanik połaskotał moje stopy. Letnia woda przyjemnie koiła moje zmysły. Potrzebowałam tego. To wszystko co się ostatnio działo, uleciało, a ja czułam się lekka jak piórko.

Owinęłam się czarnym ręcznikiem. Spojrzałam w lustro. Mokre włosy opadały mi na ramiona. Wyglądałam inaczej niż kilka lat temu. Nie byłam już małą dziewczyną, ani nastolatką. Stałam się kobietą i chyba mnie to przerażało. Wytarłam się, wysuszyłam lekko włosy i ubrałam się w swoje ciuchy. Pachniałam męskim kosmetykami. Mam nadzieję, że Itachi nie będzie mi miał tej kąpieli za złe. Zresztą zanim wróci, mnie już tu nie będzie. Wyszłam z łazienki. Zabrałam telefon i podeszłam do okna. Całkiem ładny widok. Panorama zabieganego miasta z co najmniej dziesiątego piętra. Gdzieś w oddali dostrzegłam Tokio Tower. Naprzeciwko jest dom mody Juliet. Wiedziałam już, w jakiej okolicy się znajduję.

— Nie mogę tak po prostu zniknąć. Zostawię przynajmniej jakąś wiadomość. — Wzięłam jedną z kartek leżących na stoliku i długopis.

O nic się nie martw. Wróciłam do siebie.  Sakura

*

Po kilku nieudanych próbach otworzenia drzwi do mojego mieszkania, zamek w końcu zaskoczył. Weszłam do środka, natykając się na dwie koperty leżące pod drzwiami. Podniosłam je i położyłam na stole w kuchni. Włączyłam wodę, by zrobić sobie herbatę z cytryną i usiadłam przy stole.  Spojrzałam na listy. Rachunek za prąd i list od Mateo. Natychmiast otwarłam ten drugi.

Droga siostrzyczko!

Nie wiem, co się z tobą dzieje. Nie odbierasz telefonów, nie ma cię w mieszkaniu, nie mogę się z tobą skontaktować. Dlatego piszę. Chciałem Ci to powiedzieć osobiście, ale w niedzielę muszę wrócić do domu. 

Rozmawiałem z mamą. Wiesz już o małżeństwie, więc nie będę się powtarzał. Muszę cię ostrzec przed Sasuke, on może Cię unieszczęśliwić na całe życie. Nie chcę by doszło do tego ślubu. Mam pewien plan co do firmy. Może on postawi interes na nogi. Znasz jednak ojca, uparty jak osioł, dumny jak paw. Mimo wszystko będę próbował. Gdyby jednak nic z tego nie wyszło, ślub będzie jedynym rozwiązaniem. Nie chce Cię do niczego zmuszać, ale… może powinnaś się nad tym na spokojnie zastanowić?

Pamiętaj, że zawsze możesz na mnie liczyć. Zadzwoń jak tylko przeczytasz ten list. 

 Mateo 

Otarłam samotną łezkę. Nie! Koniec z tym! Nie będę się nad sobą rozczulać. Skoro mój brat, w dodatku młodszy, próbuje uratować firmę, to ja nie mogę być gorsza. Wzięłam telefon i usiadłam na kanapie. Wyszukałam numer chłopaka.

— Sakura? Żyjesz? Co się z tobą działo?

— Długa historia — rzuciłam zdawkowo. — Jestem już u siebie i przeczytałam twój list. Co to za plan?

W słuchawce usłyszałam jakieś trzaski.

— Przykro mi, nie dam rady być na imprezie.

— Co ty bredzisz? — syknęłam, poirytowana.

— Może innym razem, Yun. Trzymaj się.

Oniemiałam wpatrywałam się w gasnący ekran komórki. Chwile później przyszła wiadomość. Gdyby jednak miało dojść do tego ślubu, gdyby mi się nie udało, zniknij na jakiś czas, ok? I nie kontaktuj się ze mną na razie.

Załamana, poszłam do sypialni i padłam na łóżko. Z bezsilności chciało mi się wyć. Byłam tak zmęczona i śpiąca, że nie wiem, kiedy zasnęłam.

Obudziłam się kilka godzin później. Przetarłam oczy i wstałam z łóżka. Spojrzałam na zegarek, dochodziła dwudziesta. Wzięłam laptopa i położyłam go na stole w kuchni. Z szafki wyjęłam pudełko pełne czekoladek. Co mi zaszkodzi zjeść trochę słodyczy? Zaparzyłam sobie też kubek gorącej herbaty. Sprawdziłam pocztę i przeczytałam nowe wpisy na blogach. Kończyłam pisać ostatni komentarz, gdy ktoś zadzwonił do drzwi. Chciałam zignorować intruza. Oh, gdybym tylko mogła zniknąć. Ale co jeśli to Itachi? Może się martwi, że tak nagle zniknęłam? Z niechęcią, a może lenistwem, podeszłam i otworzyłam drzwi.

Zimny dreszcz przeszył mnie na wskroś. Zesztywniałam. Serce przestało bić tak intensywnie, zupełnie jakby zaraz miało stanąć. Mój oddech stał się płytszy i niespokojny. Patrzyłam w jego oczy i nic nie mogłam z nich wyczytać, zresztą jak zawsze. W końcu po chwili wróciłam do siebie i znów czułam, że żyję.

— Wejdź, proszę — wykrztusiłam.

            Puściłam go przodem i zamknęłam drzwi. Wzięłam kilka głębszych oddechów i poszłam do salonu. Panowała dziwna cisza. Siedział na kanapie i patrzył się na mnie, jakby z niezadowoleniem.

— O co chodzi, tato?-ostatnie słowo wypowiedziałam z kpiną, może ironią.

— Chcę z tobą tylko porozmawiać i wytłumaczyć pewne sprawy — powiedział swoim sztywnym głosem.

Zawsze, odkąd pamiętam, mówił jak polityk, dumnie i wyniośle. Tylko gdy byłam dzieckiem miał czuły i kochający głos.

— Pewnie uważasz mnie za potwora... — Chciałam mu przerwać i przytaknąć, ale się powstrzymałam. — Ale tak na prawdę robię to dla twojego dobra.

— Mojego dobra? Ty siebie słyszysz? Zmuszasz mnie do małżeństwa dla mojego dobra? — To była najgłupsza rzecz, jaką słyszałam od wielu lat

— Firmie grozi bankructwo...

— To dlaczego nie pozwolisz Mateo przejąć inicjatywy? On ma plan!

— Jaki plan? — Albo udawał albo naprawdę o niczym nie wiedział

— I oczywiście o niczym nie wiesz! Mateo ma plan na uratowanie firmy, ale ty najprawdopodobniej nie miałeś czasu, by z nim zamienić chociaż słowo! Jesteś uparty jak osioł! To, że nie umiesz sobie z czymś poradzić nie oznacza, że jesteś sam! Masz rodzinę! A może już zapomniałeś?! — krzyczałam, pozwalając by frustracja i złość znalazły ujście.

Zapadła cisza, a ja czułam, że tracę na to wszystko siły. Łzy mimowolnie zaczęły mi płynąć z oczu. Ojciec podszedł do mnie i mocno przytulił. Zaskoczył mnie, ale chociaż przez chwilę czułam się znów małym dzieckiem, małym, kochanym i potrzebnym.

— Zachowywałem się samolubnie, masz racje, ale to się zmieni — powiedział, delikatnie gładząc mnie po włosach. — Postaram się zmienić, obiecuję. Tylko już nie płacz.

Nie mogłam powstrzymać łez. Rozbeczałam się na dobre. W sercu czułam, że mówi prawdę, ale rozum mówił mi co innego. Zawsze kierowałam się logiką, więc może czas posłuchać serca?

— Czyli nie będzie tego… ślubu? — niemal wyplułam ostatnie słowo.

— Nie będzie — przytaknął.

  Wyswobodziłam się z jego objęć i poszłam do łazienki. Przemyłam twarz zimną wodą i spojrzałam w lustro. Miałam lekko zaczerwieniałe oczy. Wróciłam do salonu.

— Przepraszam, ale muszę już iść. Przyjechałam tu w interesach i mam jeszcze umówione spotkanie. — Pocałował mnie w czoło. — Wszystkim się zajmę — dodał, by mnie pocieszyć, uspokoić.

Gdy opuścił mieszkanie, usiadłam na kanapie i zaczęłam się nad tym wszystkim zastanawiać. Dlaczego ojciec tak nagle zmienił zdanie? Wzruszyły go moje słowa? Nie mogłam tak po prostu uwierzyć w jego zmianę. Nie chciałam.

*

Rano obudziłam się na kanapie z bólem pleców. Wstałam, przeciągając się jak kotka. Rzuciłam okiem na zegarek w telefonie; 7.30! O nie! Spóźnię się! Szybko wzięłam zimny prysznic. Ubrałam pierwsze lepsze rzeczy z szafy, czyli w tym wypadku dżinsy, kremową bluzkę z i dżinsową kurtkę. Zrobiłam delikatny makijaż. Po wczorajszych łzach o dziwo nie miałam zapuchniętych oczu. Wypiłam kawę, zjadłam szybkie śniadanko i już chciałam wyjść, gdy przypomniałam sobie, że nie założyłam butów. Szybko wyszperałam z szafy  ulubione trampki. Wybiegając z mieszkania, prawie wpadłam na moją sąsiadkę z naprzeciwka. Była to starsza, miła pani, ale znałam ją tylko z widzenia.

Cuda się zdarzają, albo mam po prostu szczęście. Do szkoły weszłam równo z dzwonkiem. Poszłam do pokoju nauczycielskiego. Spojrzałam na plan i mnie zamurowało. Pustka, pustka, pustka. Nie mam żadnej lekcji. Pierwsze zajęcia zaczynam o dziewiątej. W tamtej chwili czułam się jak największy przegryw.

— Czemu wczoraj zniknęłaś bez słowa? — Usłyszałam za plecami dobrze znany głos. Odwróciłam się i zobaczyłam Itachi'ego.

— Zostawiłam ci wiadomość.

— To było naprawdę nierozsądne z twojej strony — powiedział ostro, ale natychmiast złagodniał. — Jak się czujesz?

— Dużo lepiej — odpowiedziałam. — Dziękuję za opiekę.

— Przyjemność po mojej stronie — odparł i zniknął.

Czułam, jak w moim brzuchu coś trzepocze skrzydełkami. Potrząsnęłam głową. Byłam dorosła, nie mogłam sobie pozwolić na takie szczeniackie zagrania.

Nie mając nic do roboty przez godzinę, postanowiłam udać się do pani dyrektor i wyjaśnić sprawę wycieczki do teatru. Było mi wstyd, że inny nauczyciel musiał się nią zająć.