Dwunasta kartka

Rozdział dedykuję wspaniałej Teny Crow :*

Rozejrzałam się po dużym pokoju. Tonął on w szarości i innych ciemnych lub też jasnych kolorach. Był zimny i ciepły zarazem.  Przede mną stała okrągła, kremowa sofa. Po środku w filarze znajdował się przeszkolony kominek. Po mojej prawej stronie była duża, szara kanapa, na której leżało mnóstwo poduszek. Po obu stronach stały małe stoliki z zdjęciami członków Akatsuki.

Starałam się nie okazywać wielkiego zdziwienia, ale chyba zbytnio mi to nie wychodziło. Zastanawiałam się, gdzie jesteśmy. Nie było to mieszkanie Itachi'ego.

— Gdzie my właściwie jesteśmy?

— W mieszkaniu,  które wynajmuje Akatsuki.

— Po co?

— Często tu się spotykamy i omawiamy różne sprawy związane z zespołem. Nie chcemy zwalać się sobie na głowę, wbrew pozorom nie jesteśmy super dobrymi przyjaciółmi — wyjaśnił. — Rozgość się.

Usiadłam na kanapie i zamyśliłam się. Wciąż ciekawiło mnie, o co może chodzić Itachiemu. Czy coś się stało? Wiele takich i podobnych myśli błąkało się po mojej głowie do czasu, gdy rozdzwonił się mój telefon. Automatycznie odebrałam, nie spoglądając kto dzwonił.

— Tak?

— Sakura, porozmawiajmy na spokojnie.

Poczułam jak coś zaciska się wokół mojego serca.

— O czym? Nie zamierzam wysłuchiwać twoich pomysłów na moje życie.— wyraźnie zaakcentowałam ostatnie słowa.

— Po pierwsze, nie rozłączaj się tak jak ostatnio, po drugie, uważaj na słowa. Jestem twoim ojcem, należy mi się szacu… — Ojciec znowu zaczął mnie pouczać, ale ja nie, mając siły go słuchać, rozłączyłam się. Szybko zdjęłam obudowę i wyjęłam baterie. Poczułam na policzkach łzy, których nie potrafiłam pohamować. Czułam się zażenowana.

Itachi podszedł, usiadł obok mnie i przytulił. Właśnie tego potrzebowałam. Mam już dosyć samotności, tego, że ciągle sama muszę radzić sobie w życiu, że mogę liczyć tylko na brata, który jest daleko... Może to właśnie moja samotność zadawała mi najwięcej bólu? Sama zbudowałam mur oddzielający mnie od ludzi

— Co się dzieje? — zapytał, nie wypuszczając mnie z objęć.

— Mam dosyć. Ja... Nie potrafię już tak dłużej. Ojciec próbuje ułożyć mi życie, ciągle przysparza kłopotów, a ja muszę sobie z tym radzić. Jestem tu sama jak palec. Moja rodzina mieszka daleko, a rodziną mogę nazwać mamę i brata, bo ojciec już chyba nią nie jest. Nie mam tu nikogo...

— A ja to co? — złapał mnie za brodę, po czym skierował moją twarz ku sobie.

— Itachi?— powiedziałam zaskoczona, ale on nie dał mi żadnej odpowiedzi.

Zamiast słów ofiarował mi coś innego, zupełnie nieprzewidywalnego i szalonego. Jego miękkie wargi delikatnie musnęły moje lekko rozchylone z zaskoczenia usta. Gdy nic nie zrobiłam, spojrzał mi głęboko w oczy. Jego czarne tęczówki wyrażały w tej chwili tak wiele, że ciężko mi to opisać. Po chwili zamknął oczy i nachylając się nade mną, zaczął słodki i namiętny pocałunek. Najpierw powoli, żebyśmy mogli znaleźć wspólny rytm. Opuściłam powoli powieki, objęłam szyję czarnowłosego  i pogłębiłam pocałunek.

  Gdy oderwaliśmy się od siebie, a trwało to chyba wieczność, spojrzałam na niego zdezorientowana. Rozchyliłam usta, by coś powiedzieć, ale zamknął mi je niemal natychmiast.

*

Niechętnie otworzyłam powieki. Jasne światło poraziło mnie w oczy. Złapałam się za głowę. Cisza wwiercała się we mnie, sprawiając ból. Ostatnie kilka dni były przełomowe w moim życiu uczuciowym. Dużo o tym wszystkim myślałam, chyba za dużo.

Weekend spędziłam z Itachim. Pojechaliśmy na wycieczkę do Osaki. Zwiedzaliśmy ciekawe miejsca, chodziliśmy na długie spacery nocą i dużo rozmawialiśmy. Mogliśmy się lepiej poznać. To był cudownie spędzony czas.

Zeslizgnęłam się z łóżka i poszłam do kuchni, aby wziąć coś na ból głowy. W szafce nad zlewem znalazłam aspirynę. Rozpuściłam ją w szklance wody i szybko wypiłam. Oby zaczęła szybko działać, pomyślałam. Wróciłam do sypialni po ubrania. Otworzyłam szafę. Nie miałam do tego dziś głowy, więc wzięłam pierwsze lepsze rzeczy. Poszłam do łazienki. Wzięłam szybki prysznic i ubrałam się w przygotowane rzeczy. Włosy rozpuściłam i zrobiłam lekki makijaż.

            Dryń — dryń!

Całe szczęście, że proszki zaczęły działać, bo inaczej nie zniosłabym dźwięku swojej komórki. Odczytałam wiadomość.

Itachi: Jak się czujesz?

Sakura: Dobrze, nie musisz się tak martwić.

Itachi: Przyjechać po ciebie?

Sakura: Jeśli chcesz.

Itachi: Będę  za kwadrans.

Odłożyłam telefon na stół. Spojrzałam na zegarek, który wskazywał w pół do ósmej. Zajrzałam do lodówki. Wyjęłam mleko i zalałam nim płatki kukurydziane. Zrobiłam sobie też drugie śniadanie. Gdy ubierałam się do wyjścia, moja komórka zawibrowała.

Itachi: Czekam.

Zamknęłam drzwi i zeszłam po schodach. Na dworze było coraz zimniej. W końcu to już początek listopada, pomyślałam. Zima zbliżała się wielkimi krokami. Podeszłam do auta Itachi'ego i wsiadłam do środka. Pocałowaliśmy się krótko na przywitanie.

— Co jest? — zapytał, uważnie wpatrując się w moją twarz.

— Nic, ale...

 — Ale?— drążył temat.

— Trudno mi w to wszystko uwierzyć — wyrzuciłam z siebie. — Nagle pojawiłeś się w moim życiu, skradłeś moje serce… Jestem szczęśliwa, ale z drugiej strony bardzo się boję, że to szczęście zniknie — spojrzałam w jego czarne oczy, które od kilku dni zdawały się okazywać emocje.

— Nie zniknie, obiecuję. —  Pocałował mnie czule w czoło. Zaskakiwał mnie. Wciąż mnie zaskakiwał. Przedwczoraj, wczoraj, dziś. Był nieprzewidywalny.

Cisza nie była niezręczna. Była przyjemna, mimo że wciąż nie mogłam uwierzyć w to, co się stało. Pocałował mnie. Itachi Uchiha mnie pocałował.

— Sakura. Zakochałem się w tobie. — Przerwał ciszę, a ja opuściłam głowę by ukryć łzy szczęścia,, które zaczęły napływać mi do oczu. — Nie chcę dłużej udawać twojego przyjaciela. Chcę być kimś więcej.

— Jesteś — wyszeptałam. — Jesteś kimś więcej.

Choć nie widziałam jego twarzy, wyczułam, że się uśmiecha. Bez słów przytulił mnie i po prostu był. Czas płynął powoli. Cieszyłam się jego obecnością, jego bliskością. W jego ramionach czułam się bezpieczna.

— Muszę ci coś powiedzieć. Obiecaj, że to co usłyszysz, zachowasz dla siebie.— poprosił.

Spojrzałam na jego twarz. Był poważny, za poważny. Zaczęłam się bać.

— Obiecuję.

Mężczyzna wstał z kanapy i zniknął gdzieś na chwilę. Gdy wrócił w ręce trzymał ramkę z zdjęciem. Usiadł obok mnie.

— Kto to?— zapytałam, przyglądając się na oko trzy letniemu dziecku.

— Moja siostra.— powiedział.

— Huh, kto? — nie wiedziałam, co powiedzieć.

— Cóż, jakby to… — westchnął i wziął głęboki oddech. — Pewien czas po ślubie, tata zdradził mamę. Chwila słabości, jak mówił. Okazało się, że z tego romansu miało się urodzić dziecko. Kobieta jednak uciekła. Nie było po niej śladu. Przysłała ojcu zdjęcie trzyletniej dziewczynki pod choinkę, a wtedy mama poznała prawdę. Mało brakowało, a rodzice by się rozwiedli. Dwa lata po tym wydarzeniu zdarzył się wypadek. Zginęła matka mojej siostry i jej ojczym. Dziewczyna trafiła do domu dziecka, lecz nie długo po tym adoptowało ją bezdzietne małżeństwo. Jakiś czas temu ojciec postanowił odnaleźć swoją jedyną córkę i uzyskać prawa rodzicielskie. Tu pojawił się problem, bo dom dziecka nie może udzielić żadnych informacji. Musiał zacząć szukać jej na własną rękę przez prywatnych detektywów. Jedyną rzeczą jaką wiemy jest jej wiek — 14 lat.

— To... Trudno mi w to uwierzyć.

— Wiem. Mi też wydało się to niemożliwe, gdy pierwszy usłyszałem całą historię.

— Całą? Więc to jeszcze nie koniec? 

— Nie — zaprzeczył.— Nie dziwi cię czemu założyłem Akatsuki? Albo dlaczego uczę w szkole, zamiast prowadzić interesy ojca?

Spojrzałam na Itachi'ego. Jak on to wszystko znosi? Czemu zgodził się na takie poświęcenie?, myślałam. 

Zaparkował przed budynkiem szkoły. Pomógł mi wyjść i razem poszliśmy do wejścia. Na korytarzach panowała cisza. Prawie cisza, bo dwie klasy wciąż czekały na spóźnionych nauczycieli. No świetnie!

— Co jest? — zapytał, widząc moją nieciekawą minę.

— Znowu jestem spóźniona.— westchnęłam.

Weszliśmy do pokoju i zabraliśmy klucze. Zobaczyłam na planie, że czarnooki ma teraz lekcje muzyki z pierwszakami

— Nie jest tak źle. Ja na początku też się spóźniałem.

— A ja myślałam, że byłeś przykładem dla pozostałych nauczycieli.— Wyszliśmy na korytarz.

— Haha. — Zaśmiał się. — Można powiedzieć, iż na początku raczej niektórzy mnie nie lubili.

— Wiesz, jakoś trudno mi w to uwierzyć.— Uśmiechnęłam się.

Pomachałam mu na pożegnanie i podeszłam do zniecierpliwionej klasy. Na zegarku jednego z uczniów dostrzegłam, że jest dopiero pięć po ósmej. Nie jest tak źle.

— A ja tam od początku wiedziałam, że oni mają się ku sobie.

— Tak, to czemu nie chciałaś się założyć?

Dziewczyny szeptały między sobą, wchodząc do klasy. Uśmiechnęłam się. Będziemy teraz na językach wszystkich, pomyślałam zażenowana, o ile już nie byliśmy.